Παρακολουθώ με πολύ προσοχή τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες γύρω μου. Ένας κόσμος και ιδιαίτερα αυτός της εργασίας , είναι ανάστατος , προβληματισμένος , ανήσυχος για το τι πρόκειται να γίνει και αν αυτό που θα γίνει ,σε ποιο βαθμό θα έχει επιπτώσεις στην ζωή του.
Το πιο θαρραλέο κομμάτι από αυτό τον κόσμο , ήδη έχει πάρει τις αποφάσεις του. Αντίσταση – δράση – κινητοποίηση μήπως και κρατήσει κάτι από αυτά που του παίρνουν καθημερινά , μήπως και κρατήσει τη δυνατότητα να πηγαίνει το μεσημέρι στο σπίτι με ένα καρβέλι ψωμί παραμάσχαλα για τα παιδιά του.
Ένα άλλο κομμάτι από αυτό τον κόσμο διστάζει ακόμη να μπει στη φάση της δράσης , της κινητοποίησης. Αισθάνεται όμως ενοχές γιαυτή του την στάση και ψάχνει για δικαιολογίες.
Μιλάει για αναποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων , ψάχνει να βρει φταίχτες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα ,μιλάει για προδότες της εργατικής τάξης και άλλα συναφή.
Πράγματι υπάρχουν αυτά τα προβλήματα και δικαιολογημένα ακούγονται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό , ιδιαίτερα τώρα που η πίεση των κινητοποιήσεων φαίνεται να δείχνει πιο έντονη. Όμως εκείνο που αποφεύγουν όλοι αυτοί οι διστακτικοί και αναποφάσιστοι , είναι να ψάξουν και να βρούν το φάρμακο προκειμένου να γιατρευτεί αυτή η απαράδεκτη κατά τα άλλα εικόνα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Δεν είναι βέβαια και τόσο εύκολο. Φροντίζουν προς τούτο να δυσκολεύουν την κατάσταση όλα τα ΜΜΕ , πρώτον με την ακατάσχετη αρθογραφία τους, δεύτερο μέσα από τα παράθυρα των καναλιών , και τρίτο μέσα από εκπομπές ιδιαίτερης ακροαματικότητας, όπως αυτή του Μάκη Τριανταφυλόπουλου « Η ΖΟΥΓΚΛΑ ».
Αυτές τις μέρες , που οι συγκεντρώσεις μεγαλώνουν σε όγκο και οι πορείες πυκνώνουν από εργαζόμενους, αυτές τις μέρες ανακαλύψανε οι πάντες ότι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν , πάσης φύσεως χαρακτήρες ,πάσης φύσεως άνθρωποι με προσωπικές επιδιώξεις ,με προσωπικές προθέσεις , με προσωπικούς στόχους και συμφέροντα.
Δεν μας λένε όμως :
Ποιος τους ψηφίζει και βρίσκονται στην θέση που κατέχουν οι άνθρωποι αυτοί , στο Σωματείο , στο Εργατικό Κέντρο , στην Ομοσπονδία ή στην Γ.Σ.Ε.Ε και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ; Η απάντηση είναι : Εμείς οι εργαζόμενοι.
Ποιος μπορεί να διώξει από τη θέση που κατέχουν οι άνθρωποι αυτοί,στο Σωματείο ,στο Εργατικό Κέντρο ,στην Ομοσπονδία ή στην Γ.Σ.Ε.Ε και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ;
Η απάντηση είναι : Εμείς οι εργαζόμενοι.
Ποιος μπορεί να εντοπίσει την σκανδαλώδη δράση και τον αντεργατικό ρόλο αυτών των ανθρώπων που κινούνται μέσα στο Σωματείο , στο Εργατικό Κέντρο , στην Ομοσπονδία ή στην Γ.Σ.Ε.Ε και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ; Η απάντηση είναι :εμείς οι εργαζόμενοι.
Ποιος μπορεί να μπει φραγμός σε αυτή την σκανδαλώδη δράση της ρεμούλας και να ακυρώσει τον αντεργατικό ρόλο αυτών των ανθρώπων μέσα στο Σωματείο ,στο Εργατικό Κέντρο , στην Ομοσπονδία ή στη Γ.Σ.Ε.Ε και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ;
Η απάντηση είναι :Εμείς οι εργαζόμενοι.
Αν υπάρχει κάποια άλλη δύναμη εκτός από τους εργαζομένους , φυσική ή υπερφυσική , που μπορεί να γιατρέψει την εικόνα αυτή που παρουσιάζει σήμερα το Συνδικαλιστικό Κίνημα, ας μας την πουν αυτοί που είναι διστακτικοί , αυτοί που είναι επιφυλακτικοί , αυτοί που είναι καταγγέλλοντες των όσων γίνονται μέσα στο Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Εφόσον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν αποφασίσουν ,να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και αυτοί οι ίδιοι να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να στείλουν τον κάθε κατεργάρη στο σπίτι του , τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ενασχολήσεις και ενδιαφέροντα , αποκλειστικά με τα αυτοκίνητα , με το κυνήγι , με το ψάρεμα , με το ποδόσφαιρο , με τον καφέ στο πεζόδρομο με τις ώρες και καθόλου με το Σωματείο τους ή με το Εργατικό Κέντρο κλπ , τότε τι περιμένουμε;
Οι απλουστευμένες και γενικευμένες καταγγελίες για όλα και για όλους όπως: τίποτα δεν γίνεται και όλοι το ίδιο είναι , το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαιωνίζεται αυτή η σιχαμερή κατάσταση και οι εργαζόμενοι να χάνουν κάθε μέρα μια – μια τις κατακτήσεις τους στο Μισθολόγιο , στο Ασφαλιστικό ,στο Συνταξιοδοτικό και στις Εργασιακές τους σχέσεις, που είχαν κατακτήσει με αγώνες και αίμα νωρίτερα.
Τίμιοι , σωστοί , αφιλοκερδείς και ανιδιοτελείς εργαζόμενοι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν και θα υπάρχουν , μόνο που όταν έρχεται η ώρα των εκλογών τους ξεχνάμε , γιατί την ώρα των εκλογών , μας θαμπώνει η δύναμη της εξουσίας και ψάχνουμε να βρούμε εκείνους τους υποψήφιους που είναι πιο κοντά στα κόμματα της εξουσίας, ποιο κοντά σε ένα βουλευτή ή πιο κοντά σε έναν υπουργό, που ίσως τους χρειαστούμε κάποια στιγμή για μια εξυπηρέτηση , για κάποιο ρουσφέτι , για να βολευτούμε ατομικά , ξέχωρα από το κοινωνικό σύνολο.
Τα λαμόγια του Συνδικαλιστικού Κινήματος , την κακή μας συνήθεια ,που πρώτα τους ψηφίζουμε και ύστερα τους κατηγορούμε , την γνωρίζουν και ξέρουν πολύ καλά πως ότι κάνουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους σαν Πρόεδροι ή σαν Σύμβουλοι στα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων , των Εργατικών Κέντρων , των Ομοσπονδιών ή της Γ.Σ.Ε.Ε και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ , όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών οι εργαζόμενοι θα τα ξεχάσουν.
Γι΄αυτό συνεχίζουν και τα κάνουν και μάλιστα ξεδιάντροπα και χωρίς προφυλάξεις , με όλες τις γνωστές συνέπειες και επιπτώσεις για την κοινωνία μας και για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Γι΄αυτό πρέπει ο κάθε εργαζόμενος να βάλει στον εαυτό του τα παρακάτω ερωτήματα :
Τρίπολη 20-12-2010 Τάσος Παπαζαχαρίας
πρώην Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας
νυν Μέλος του Συντονιστικού Οργάνου
της Δημοτικής Κίνησης Δήμου Τρίπολης
« ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ »
