Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΟΤΑΝ Η ΚΑΘΕ ΓΕΝΙΑ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ


Είναι αλήθεια ότι από αρχαιοτάτων χρόνων, τόσο στον τόπο μας αλλά και σε όλο τον πλανήτη, η κάθε γενιά γράφει τη δική της ιστορία, η οποία φυσικά ξεχωρίζει πότε από τα θετικά και πότε από τα αρνητικά της.
            Έτσι λοιπόν και για μας τους Έλληνες , συναντάμε στο πέρασμα των χρόνων και των Αιώνων κομμάτια της Ιστορίας μας, που πότε γίνονταν αφορμή να μιλάει για μας, με δέος, ολόκληρη η ανθρωπότητα , πότε όμως συναντάς και κομμάτια της Ιστορίας μας που καλό θα ήταν να μην υπήρχαν καθόλου.
            Έτσι από τη μια έχουμε τον Αιώνα, των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων , των Θερμοπυλών , την άνθηση της Δημοκρατίας του Παρθενώνα , της Φιλοσοφίας και των τεχνών και από την άλλη έχουμε τον Πελοποννησιακό πόλεμο με το αιματοκύλισμα της χώρας , με την πτώση της Δημοκρατίας και την επαναφορά της Ολιγαρχίας , με τον σκοταδισμό , την καταδίκη σε θάνατο της Φιλοσοφίας (βλέπε εκτέλεση Σωκράτη) και την στασιμότητα των τεχνών, με αποτέλεσμα να μπει η κλασσική Ελλάδα σε μια παρατεταμένη κρίση και τη φυσιολογική υποταγή της στους Ρωμαίους.
            Αργότερα έχουμε το Βυζάντιο , την Κωνσταντινούπολη , την Ελληνοποίηση όλου του γνωστού τότε κόσμου, αλλά στη συνέχεια έχουμε έριδες για το ποιός θα γίνει Αυτοκράτορας και ποιός θα γίνει Πατριάρχης. Ο ένας τύφλωνε τον άλλο  και του έκοβε τη μύτη, γιατί έτσι συνηθιζόταν τότε, μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας, μέχρι που κάποιος από όλους έφερε τους πρώτους Τούρκους σε στρατό από τα βάθη της Ασίας για να νικήσει τον αντίπαλό του, διεκδικητή της εξουσίας και έκτοτε οι Τούρκοι, δεν έφυγαν ποτέ από το Βυζάντιο, γιατί διαπίστωσαν τις έριδες και τον πλούτο που υπήρχε, τους καλοάρεσε, με αποτέλεσμα τα 400 χρόνια σκλαβιάς βίας και υποταγής.
            Ύστερα ερχόμαστε στα νεότερα χρόνια, με την απελευθέρωση από το Τουρκικό ζυγό, την ανασύσταση του νεοελληνικού κράτους, αλλά και με τον Εμφύλιο στην συνέχεια που κατέληξε στη φυλάκιση και παρ΄ολίγον εκτέλεση του Κολοκοτρώνη, στη δολοφονία του Ανδρούτσου και του γιου του Κολοκοτρώνη  Πάνου, δίπλα μας εδώ στο χωριό Θάνα και την παρ΄ολίγο επικράτηση του Ιμπραήμ με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που θα είχε.
             Μετά είχαμε τη διακυβέρνηση από τον Καποδίστρια, που αποτελεί μέχρι και σήμερα την πιο αξιόλογη αναλαμπή στη νεότερη Ιστορία μας, αλλά ταυτόχρονα είχαμε τη δολοφονία του και τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Όθωνα, με τους 5000 Βαυαρούς, που ήρθανε μαζί του για να τον στηρίξουνε στον θρόνο, χωρίς σύνταγμα και νόμους,  με αποτέλεσμα να δεινοπαθήσουν οι Έλληνες.
            Αργότερα είχαμε το Βενιζέλο, που δημιουργήσαμε την Ελλάδα των 2 Ηπείρων και των 5 θαλασσών , αλλά στη συνέχεια τον διώξαμε και φέραμε τον εξόριστο Βασιλιά για να έχουμε την Μικρασιατική καταστροφή.
            Μετά είχαμε τον Παπαναστάση, τον πατριώτη μας από το Λεβίδι, που  θεμελίωσε τις Μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και στην Αγροτική οικονομία  μαζί με την καθιέρωση των πολεοδομικών σχεδίων των πόλεων, αλλά στη συνέχεια φέραμε τις δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά με τις εξορίες και τα βασανιστήρια στα ξερονήσια.
            Αμέσως μετά , στη διάρκεια της κατοχής από τους Γερμανούς , βγήκαμε στα βουνά, φτιάξαμε το ανεπανάληπτο έπος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ για το οποίο μίλαγε όλη η τρομοκρατημένη και υποταγμένη Ευρώπη και αμέσως μετά φέραμε στην εξουσία τους δωσίλογους των Γερμανών ,τους Ταγματασφαλίτες , το Βασιλιά και τους παρατρεχάμενους αυτού , που παραθερίζανε στην Αίγυπτο καθ΄ολη τη διάρκεια του πολέμου, τη στιγμή που εδώ στην Ελλάδα, είχανε γεμίσει με κορμιά εκτελεσμένων πατριωτών από τους Γερμανούς, τα χαντάκια και οι ρεματιές στα περίχωρα κάθε πόλης και χωριού.
            Αυτά τα λίγα εν συντομία, γιατί η Ιστορία μας έχει αναρίθμητα τέτοια παραδείγματα και προπαντός αναρίθμητες αντιφάσεις και αντιθέσεις .
            Όμως τώρα, σήμερα κάθε ώρα και στιγμή συνεχίζουμε να γράφουμε Ιστορία και εμείς οι ίδιοι. Εγώ και ο φίλος μου , Εσύ και ο γείτονάς σου , Εγώ και ο κουμπάρος μου , Εσύ και ο αδελφός σου. Εμείς όλοι που συναντιόμαστε στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης μας , στις καφετέριες , στα καφενεία και στις ταβέρνες , στις γιορτές και στα πανηγύρια.
            Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε , αλλά γράφουμε ιστορία:
-         Με το τι λέμε στις παρέες μας .
-         Με το τι υποστηρίζουμε για κάθε θέμα που προκύπτει .
-         Με το  τι ψηφίζουμε .
-         Με το τι κάνουμε καθημερινά στη ζωή μας .
            Έτσι γράψανε Ιστορία και οι πρόγονοί μας, με το τι λέγανε στις παρέες τους , με το τι υποστηρίζανε , με το τι ψηφίζανε , με το τι κάνανε καθημερινά στη ζωή τους.
            Τα γεγονότα , οι εξελίξεις , η πρόοδος ή το πισωγύρισμα , η ειρήνη ή ο πόλεμος, η ευημερία ή η φτώχεια, όλα τα καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς αποφασίζουμε αν θα πέσουμε σε κρίση , εμείς αποφασίζουμε αν θα έχουμε ευημερία, με το ποια κυβέρνηση επιλέγουμε.
            Η προσωπική στάση του καθένα μας, σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, καθορίζει  τη ζωή μας. Εμείς με τη στάση μας και τις επιλογές μας θα καθορίσουμε, αν θα ζήσουμε φτωχικά ή πλούσια , μίζερα και μελαγχολικά ή με χαμόγελο και αισιοδοξία. Εμείς θα φέρουμε στη χώρα μας την Ελπίδα ή την απογοήτευση και την απαισιοδοξία.
            Από αυτά τα διλλήματα δεν μπορεί κανείς άλλος να μας βγάλει, παρά μόνο ο εαυτός μας. Σε αυτό το σταυροδρόμι, δε μπορεί κανείς άλλος να σου πει, πιο δρόμο πρέπει να διαλέξεις για να πορευτείς, παρά μόνο ο εαυτός σου. Το αναφέρει άλλωστε και ο ποιητής, πατριώτης μας Νίκος Γκάτσος, στο ποίημά του «το δίχτυ» που γράφει συγκεκριμένα:
                             Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
            μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
            Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ-πρωί        
            Γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ 

            Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς     
            κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει   
            Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής     
            κι αν είσαι τυχερός, ξεκίνα πάλι   

            Μετά από χρόνια οι Ιστορικοί θα γράψουν, αν η στάση μας,  χθές – σήμερα – αύριο, ήτανε σωστή και αν τελικά πήραμε το σωστό δρόμο, όταν βρεθήκαμε μπροστά στο σταυροδρόμι , με τη μόνη διαφορά ότι τότε δεν θα μπορούμε να γράψουμε διαφορετική ιστορία από εκείνη που ήδη είχαμε γράψει με τη στάση μας , με τις αποφάσεις μας , με το δρόμο που επιλέξαμε.
            Καλά όλα αυτά , θα μου πει κάποιος , για το δια ταύτα όμως τι έχεις να μας πεις ;
            Πράγματι θα έχει δίκιο για την ερώτηση αυτή. Η απάντηση είναι, τι ιστορία θα γράψουμε εμείς, στις 23 Φλεβάρη. Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι αποφάσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και της Ομοσπονδίας Εμπόρων για 24ωρη Πανελλαδική απεργία και κλείσιμο των μαγαζιών , προκειμένου να σταματήσουμε την αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης  και από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο καθένας μας που καλείται να αποφασίσει, τι στάση θα κρατήσει , ποιο δρόμο θα πάρει , τι θα κάνει εκείνη την ημέρα :
·        Θα πάμε για δουλειά ή θα απεργήσουμε ;
·        Θα πάρουμε το δρόμο για τη καφετέρια ή για την πλατεία του Αγ. Βασιλείου όπου θα γίνει η συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου ώρα 10:30 ;
·        Θα πάμε μόνοι μας στην πλατεία Αγ. Βασιλείου ή θα πάρουμε μαζί μας έναν φίλο, τη γυναίκα μας και τα παιδιά μας;

Η Ιστορία μας περιμένει για να γράψει.

Τρίπολη 18-2-2011                                                     Τάσος Παπαζαχαρίας
                                                                        Μέλος του Συντονιστικού Οργάνου
                                                                  Της Δημοτικής Κίνησης Δήμου Τρίπολης
                                                                                                     ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

ΕΛΛΑΔΑ ! Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΧΩΝΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΛΙ.


        Με αφορμή το μεταναστευτικό πρόβλημα που έχει οξυνθεί πάρα πολύ στην χώρα μας τον τελευταίο καιρό, η κυβέρνηση επιχειρεί να προκαλέσει βαθιά ρήξη μέσα στην κοινωνία χωρίζοντας την σε φιλομετανάστες και εχθρομετανάστες.
            Πίσω όμως από αυτή την στάση της κυβέρνησης, κρύβεται στο βάθος η προσπάθεια απομάκρυνσης από την επικαιρότητα κάθε άλλου κοινωνικού προβλήματος, όπως είναι η αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας, η επίθεση στους μισθούς και στα μεροκάματα, στο κοινωνικό κράτος υγεία-ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις τόσο στον Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
            Το μεταναστευτικό πρόβλημα, απ’ ότι φαίνεται, συσπειρώνει κοντά στην κυβέρνηση την μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού φάσματος της χώρας μας και αυτό είναι που η κυβέρνηση το χρησιμοποιεί σαν εργαλείο για την δημιουργία ενός μετώπου, που θα την διευκολύνει να περάσει την αντιλαϊκή πολιτική της.
            Ποια είναι η αλήθεια όμως; Ποιες πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας έχουν τεράστιες ευθύνες από την πολιτική που εφάρμοζαν και εφαρμόζουν ακόμα και σήμερα στο πρόβλημα αυτό;
            Ο κος Σαμαράς είναι ο πρώτος, όταν σαν Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1992, υπέγραψε τότε την πρόταση της Γερμανίας για την διάλυση της πρώην Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου, επιτρέποντας με βάση τις υποδείξεις της Γερμανίας, την «ελεύθερη» μετακίνηση των Λαών της Βαλκανικής και την ανεξέλεγκτη είσοδο στον Ελληνικό χώρο.
            Δεν θα σταθώ στις συνέπειες που είχε εκείνη η υπογραφή με τους πολέμους που ξεκίνησαν με τα χιλιάδες θύματα από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κ.λ.π. Θα σταθώ όμως στο γεγονός ότι οι πόλεμοι αυτοί δημιούργησαν ένα ασυγκράτητο κύμα μεταναστών προς την χώρα μας από το φόβο για την ζωή τους, αλλά και για εξεύρεση εργασίας προκειμένου να ζήσουν τα παιδιά τους.
            Οι πολιτικές δυνάμεις τότε, αλλά και στην συνέχεια, χωρίστηκαν σε δύο μέρη. Στους φιλονατοϊκούς Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, το οποίο ήταν τότε μέσα στην Ν.Δ. και στους αντινατοϊκούς Κ.Κ.Ε. και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, οι οποίοι καταγγείλανε τότε στον Ελληνικό λαό τις δυσάρεστες συνέπειες που θα επακολουθήσουν από εκείνη την τυχοδιωκτική πολιτική.
            Βέβαια, εκτός από την τυφλή υποταγή στα σχέδια του ΝΑΤΟ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κάτω από το τραπέζι των συνομιλιών και των συμφωνιών, κρυβότανε και ο στόχος της εξεύρεσης φθηνού εργατικού δυναμικού, που ήταν βούτυρο στο ψωμί των βιομηχάνων και πάσης φύσεως εργοδοτών, από τους μεγαλοαγρότες, μέχρι ακόμη και όλων εκείνων που είχαν ανάγκη μιας οικιακής βοηθού για φύλαξη και περιποίηση ηλικιωμένων σε κάθε σπίτι.
            Αυτή η αρχή, όμως, άνοιξε το μεταναστευτικό πρόβλημα στην χώρα μας, που οι κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν το αντιμετώπισαν  με κάποιο σχέδιο, με κάποιο πρόγραμμα. Ακόμη και μέχρι σήμερα, πιστοί υπηρέτες των εντολών των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζουν και υπογράφουν συμφωνίες, όπως Δουβλίνο 2, που καθιστούν την χώρα μας ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών χωρίς προορισμό.
            Η υποκρισία τους, βέβαια, δεν έχει όρια. Ενώ είναι οι ίδιοι, οι αρχιτέκτονες αυτής της κατάστασης, φωνάζουν και από πάνω, ρίχνοντας το φταίξιμο και τις ευθύνες στην Αριστερά και τελευταία τις ρίχνουν πιο συγκεκριμένα  στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Παίρνοντας ως αφορμή κάποια γεγονότα και επεισόδια που είναι σίγουρο ότι, από τώρα και στο εξής θα συμβαίνουν πιο συχνά, αφού το πρόβλημα έχει οξυνθεί.
            Η γελοιότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν έχει όρια. Παίρνοντας ως αφορμή το επεισόδιο με την στέγαση 300 μεταναστών μέσα στα κτήρια της Νομικής Σχολής, αντί να μας πουν τι σκέφτονται να κάνουν για να λυθεί το πρόβλημα, άρχισαν να εκτοξεύουν κορώνες και απειλές, για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Δηλαδή, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!!!
            Η δε προχειρότητά τους είναι παρομοιώδης, αφού έφυγαν οι 300 μετανάστες από την Νομική και πήγαν χίλια μέτρα πιο πέρα σε ένα άλλο κτήριο, ούτε λόγος για το μεταναστευτικό. Μοιάζει με εκείνο που λέει ο Λαός μας «ούτε γάτα, ούτε ζημιά». Καμία δήλωση και καμία ενέργεια από τους αρμόδιους για το τι πρόκειται να κάνουν.
            Είναι αυτή σοβαρή πολιτική; Είναι αυτή πολιτική πολιτισμένης χώρας; Είναι αυτή πολιτική που να δίνει λύση και διέξοδο σε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα; Παρουσίασε κάποια πολιτική δύναμη  από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ μία, έστω μία, πρόταση λύσης του προβλήματος; Αντίθετα είχαμε πρόταση από την ΝΔ και το ΛΑΟΣ για κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου!!! Δηλαδή αν καταργηθεί το Άσυλο θα λυθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα;
            Δυστυχώς, στη χώρα μας ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή παροιμία, που λέει «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα!!!», με τη μόνη διαφορά ότι οι πολιτικές δυνάμεις Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ δεν είναι κουφές. Οι δυνάμεις αυτές είναι ανίκανες και ανήμπορες να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στα πολιτικά αφεντικά τους τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στο ΝΑΤΟ, που ανοίγουν πολέμους δεξιά και αριστερά, αδιαφορώντας  για τις συνέπειες, που μια από αυτές είναι και το μεταναστευτικό κύμα. Επίσης, οι πολιτικές δυνάμεις Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ είναι ανίκανες μπροστά στα ντόπια αφεντικά τους, που είναι εκείνοι που θέλουν φτηνή εργατική δύναμη για αποκόμιση κερδών, αδιαφορώντας για κάθε συνέπεια που δημιουργεί η συσσώρευση μεταναστών στην χώρα μας.
            Δικαίως, λοιπόν, αναφέρει ο τίτλος του παρόντος σημειώματος ότι είμαστε η χώρα που χώνουμε τα προβλήματά μας κάτω από το χαλί και δεν τα λύνουμε. Είναι άραγε το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζεται με τέτοια προχειρότητα;
  • Ας δούμε τι γίνεται με τα σκουπίδια.
  • Ας δούμε τι γίνεται με την απασχόληση των νέων, που τους διώχνουμε στο εξωτερικό.
  • Ας δούμε τι γίνεται με τους αγρότες μας (που τους δίνουν κάθε χρόνο μια οικονομική ενίσχυση και άντε να δούμε τι θα γίνει την άλλη χρονιά).
  • Ας δούμε τι γίνεται με την Υγεία και την Παιδεία, που κάθε νέος Υπουργός φτιάχνει και ένα νέο Νόμο για να ακυρωθεί από την επόμενη κυβέρνηση ή από τον επόμενο Υπουργό και ούτω καθ’ εξής.
  • Ας δούμε τι γίνεται με τα σχέδια των πόλεων, με το κυκλοφοριακό, με το πάρκινγκ των Ι.Χ. στις πόλεις μας, με το χωροταξικό, με την ανάπτυξη, με το περιβάλλον, με όλα τα γενικά προβλήματά μας.
  • Ας δούμε τι έγινε με το τρένο στην περιφέρειά μας. Τεράστια ποσά δαπανήθηκαν για ανακαίνιση της γραμμής και πριν τελειώσει το έργο, το τρένο καταργήθηκε. Και πόσα άλλα προβλήματα δεν έχουν την ίδια τύχη και την ίδια αντιμετώπιση.
            Έτσι, λοιπόν, και το μεταναστευτικό δεν θέλουν να το λύσουν. Θέλουν να το χρησιμοποιήσουν σαν αφορμή για διχόνοια της κοινωνίας μας, για αποπροσανατολισμό του λαού από τα μεγάλα προβλήματά του, που δημιούργησαν και δημιουργούν οι αντιλαϊκές πολιτικές τους.
            Τι απομένει να κάνουμε εμείς οι θιγόμενοι από αυτές τις πολιτικές;
>      Πρέπει να κρατήσουμε την συνοχή μας, την ενότητά μας σαν κόρη οφθαλμού.
>      Πρέπει ενωμένοι και δυνατοί να πιέσουμε, ώστε να λυθούν τα προβλήματά μας χωρίς αντιπαράθεση μεταξύ μας, χωρίς κραυγές μίσους και βαρβαρότητας, χωρίς ξυλοδαρμούς.
Οι κυβερνώντες, πότε ο ένας και πότε ο άλλος μαζί με τα αφεντικά τους, τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και ικανοποίηση, όταν μας βλέπουν διασπασμένους.

Τρίπολη, 9-2-2011                                                Τάσος Παπαζαχαρίας
                                                      Μέλος του Συντονιστικού Οργάνου
                                                      της Δημοτικής Κίνησης Δήμου Τρίπολης
                                                      «ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ»